Piskorzewska

 
Ulica wytyczona została podczas lokacji miasta w drugiej połowie XIII wieku.
Już w XV wieku nosiła nazwę Piskorzewska, która to nazwa zapewne wzięła się od obszernych pól leżących za murami, często zalewanych, mulistych i bagiennych, „piskorzewiem” zwanych. Przy murach obronnych, wzdłuż których płynęła Babinka, ulica zwieńczona była bramą. Kanał aż do XIX wieku przebywało się na łodziach lub brodem. Koryto Babinki zasypane zostało w czasach okupacji niemieckiej. Dziś na tym miejscu rozciągają się planty.
 

Na ulicy Piskorzewskiej 13 maja 2013 roku kręcono film promujący Kalisz.
 

Piskorzewska od zarania swoich dziejów, aż do wybuchu II Wojny Światowej zamieszkiwana była w większości przez ludność żydowską. W latach dwudziestych XIX wieku mieli tu swe domy również zamożni mieszczanie, nie dość jednak bogaci, skoro ich domy były w większości parterowe, kryte gontem, drewniane lub w pruski mur stawiane. Rzadko trafiała się piętrowa kamienica. Długość ulicy została ustalona w 1941 roku po wyburzeniu przez okupanta hitlerowskiego szpitala żydowskiego, który służył ludziom nie tylko mojżeszowego wyznania.
 

 
Jak wszystkie inne ulice miasta i Piskorzewska nie uniknęła swojego losu. Większość jej drewnianych domów, stojących tu stajni, obór, wozowni, drwalni i innych zabudowań spłonęła w sierpniu 1914 roku. Podczas okupacji hitlerowskiej wysiedlono prawie całkowicie żydów. Nie pozostały po nich nawet małe sklepiki, wąskie kramy i tanie jatki. Na ich miejscu, po wyzwoleniu, pojawiły się biura i instytucje, powodując naturalne obumarcie handlowego charakteru ulicy. Po wyzwoleniu nazwano ją imieniem Macieja Rataja, w 1959 Ludwika Waryńskiego, aby w 1990 roku powrócić do dawnej nazwy.
Czym jest dzisiaj ta ulica? Jest to raczej pasaż łączący rynek z plantami na Babinej. Ma ona jednak niewątpliwą zaletę: odsłania piękny widok na ratusz, co skwapliwie wykorzystują fotograficy, malarze oraz ci wszyscy, którzy lubią błądzić cichymi zaułkami.
 

 
Na końcu ulicy (nr 17), znajdowała się wybudowana na początku XX wieku ochronka dla dzieci żydowskich. Po wojnie przez długie lata mieścił się tam żłobek, a do niedawna siedziba Miejskiego Zarządu Dróg w Kaliszu.

Alfred Kaczmarek: Dzieje kaliskich ulic. Towarzystwo Miłośników Kalisza, 2002
Bogumił M. Kunicki: Ballady kaliskie. Kaliskie Towarzystwo Przyjaciół Nauk, Kalisz 1991