Krajobraz po burzy
Wrocław – burza na Borku szalała wieczorem, w niedzielę, 19 lipca 2015.
Jaworowa, Akacjowa, Sudecka, Park Południowy
Kew Gardens in London
Królewskie Ogrody Botaniczne w Kew (ang. The Royal Botanic Gardens, Kew Gardens, Kew) – kompleks ogrodów i szklarni, największa na świecie kolekcja roślin żywych. Założona w 1840 r. z istniejącego ogrodu egzotycznego parku Kew, znajdującego się w Richmond upon Thames w południowo-zachodnim Londynie.
Arboretum w Wojsławicach
Arboretum w Wojsławicach – ogród dendrologiczny na terenie Wojsławic. Wojsławice położone są 50 km na południe od Wrocławia i 2 km na wschód od Niemczy, na obszarze chronionego krajobrazu Wzgórz Strzelińsko-Niemczańskich. Znajdujące się tam kolekcje różaneczników (Rhododendron), liliowców (Hemerocallis) oraz bukszpanów (Buxus) uznane zostały przez Polskie Towarzystwo Ogrodów Botanicznych za Kolekcje Narodowe.
Arboretum w Kórniku
Władysław Zamoyski, ostatni właściciel Kórnika, przekazał dobra kórnickie wraz z Arboretum narodowi polskiemu przez utworzenie Fundacji pod nazwą Zakłady Kórnickie. Fundacja działała do 1952 r., kiedy ówczesny rząd przekazał jej mienie Polskiej Akademii Nauk. Dziś przyzamkowe Arboretum należące do Instytutu Dendrologii Polskiej Akademii Nauk jest największą chlubą przyrodniczą kórniczan. Należy do najstarszych w Polsce i najbogatszych pod względem liczby gatunków i odmian parków dendrologicznych w Europie Środkowej. Wiele z okazów liczy sobie dzisiaj 130-180 lat. Kórnickie Arboretum najbardziej znane jest jednak z przysłowiowych gruszek na wierzbie, cypryśnika błotnego oraz pięknie kwitnących magnolii, lilaków, azalii i różaneczników.
Liskowianie
Liskowianki i Liskowianie. Obrazy z Liskowa utrwalone na szklanej płycie. Początek XX wieku
Liskowianki i Liskowianie. Obrazy z Liskowa utrwalone na szklanej płycie. Początek XX wieku.
(więcej…)
Lisków księdza Blizińskiego – wystawa „Praca i kultura wsi” 1937
Ukoronowaniem pracy samorządowej i osiągnięć Ks. W. Blizińskiego oraz miejscowego społeczeństwa w odrodzonej Polsce były dwie duże wystawy ogólnokrajowe. Pierwsza została zorganizowana w 1925 roku pod hasłem „Wieś Polska” z okazji jubileuszu 25 – lecia pracy Ks. W. Blizińskiego.
Wnioski i doświadczenia z wystawy 1925 roku przydały się w organizowaniu jeszcze okazalszej wystawy w 1937 roku „Praca i Kultura Wsi” trwającej od 18 czerwca do 4 lipca, z okazji 35 – lecia istnienia Spółdzielni Rolniczo – Handlowej. Celem jej było podsumowanie roli spółdzielczości jako podstawy rozwoju Liskowa.
Delegacja z Liskowa na audiencji u prezydenta RP Ignacego Mościckiego. Prezydent RP Ignacy Mościcki (drugi z lewej) w otoczeniu delegacji z Liskowa. Widoczny m.in. premier Felicjan Sławoj Składkowski(z prawej). 1937-04-29
Lisków księdza Blizińskiego – wystawa „Wieś Polska” 1925
Ukoronowaniem pracy samorządowej i osiągnięć ks. Wacława Blizińskiego oraz społeczeństwa Liskowa w odrodzonej Polsce była wystawa ogólnokrajowa zorganizowana w 1925 roku pod hasłem „Wieś Polska” z okazji jubileuszu 25-lecia pracy księdza. W dniach trwania wystawy, od 18 czerwca do 5 lipca zwiedziło ją ponad 41 000 ludzi, w tym 371 zorganizowanych wycieczek z różnych stron kraju.
Lisków księdza Blizińskiego – sierociniec
Ksiądz prałat Wacław Bliziński (28 VII 1870 – 21 X 1944)
Momentem przełomowym w życiu Liskowa było przybycie w roku 1900 na tutejsze probostwo księdza Wacława Blizińskiego. Ten wybitny duchowny, wielki i ofiarny społecznik, zmienił bieg historii wsi.
„Kurja biskupia dobrze poinformowana o stanie moralnym i kulturalnym Liskowa, wybrała na trudne i odpowiedzialne stanowisko proboszcza, młodego wówczas księdza, który odznaczył się dotychczas wyłącznie jako prefekt szkół i sekretarz konsystorza, swym taktem, rozumem i pobożnością. Proboszczem Liskowa mianowano ks. Wacława Blizinskiego, który, jak sam opowiada, nie miał pojęcia nie tylko o stosunkach wiejskich, lecz nawet nie umiał odróżnić na wiosnę żyta od pszenicy. Nominację tę młodego dwudziestokilkoletniego księdza do wielkiej zapuszczonej parafji przyjęto z pewną ironją, uważając to za protekcję osobistą kurji. Przekonanie było bowiem ogólne, że ten młody proboszcz, mało obeznany ze stosunkami wiejskiemi, nie tylko podnieść, lecz nawet utrzymać parafji Liskowskiej w tym stanie, jak dotąd nie potrafi. Dziesięcioletnia zbożna praca księdza Wacława Blizińskiego wykazała, że owe obawy były płonne. Lisków przed dziesięciu laty, a Lisków dzisiejszy – to noc i dzień. Gdy przed laty dziesięciu był on stekiem przestępstwa, biedy i upadku moralnego, dzisiaj jest ogniskiem kultury, bogactwa ekonomicznego wśród włościan, jest wzorem, na którym kształcą się nie dziesiątki, lub setki, lecz tysiące włościan. Nie unikają dzisiaj ludzie Liskowa, jak przed laty dziesięciu czynili to najbliżsi sąsiedzi, lecz ciągną z całego kraju po naukę i doświadczenie, ponieważ Lisków całemu krajowi świeci kulturą i rozwojem”.
Nowe Skalmierzyce – dworzec kolejowy
„Od wielu lat miałam nadzieję, że uda się przejąć ten piękny, zabytkowy i przypominający o wielkiej i ważnej historii obiekt – mówi Bożena Budzik, burmistrz Gminy i Miasta w Nowych Skalmierzycach. – Teraz w końcu się udało. Zawarliśmy porozumienie z PKP i dzięki temu, darowizną, otrzymaliśmy powstały w 1905 roku obiekt dworca kolejowego”.
http://www.faktykaliskie.pl/krysztalowe-zyrandole-i-wielki-bal-na-dworcu
Wiek XIX, zwany przez wielu epoką pary i żelaza, był czasem intensywnego rozwoju sieci kolejowej. Rewolucja technologiczna nie ominęła niewielkiej komory celnej, dzisiaj znanej jako miasto Nowe Skalmierzyce. Istotnym impulsem dla rozwoju osady stało się oddanie do użytku linii kolejowej z Ostrowa przez Czekanów, Ociąż i Śliwniki do Skalmierzyc. W październiku 1895 roku Towarzystwo Budowy Dróg Żelaznych otrzymało na nią koncesję.
Dwór w Jasionnej
Dwór jest piętrowy, zbudowany na planie prostokąta. Na narożach znajdują się kwadratowe alkierze przykryte hełmami krytymi gontem. W jednej ze ścian wmurowany jest kamień erekcyjny na którym wyryte są daty budowy i przebudowy dworu, oraz nazwiska właścicieli.
diapozytyw z początku XX wieku
Sieradz z początku XX wieku
Sieradz z początku XX wieku utrwalony na szklanej płycie
Autorem większości zdjęć jest Stanisław Szalay znany warszawski fotograf żyjący w latach 1867-1920 (pracownia w Warszawie przy ulicy Chmielnej 40)
targ w Sieradzu
Cmentarz żydowski we Wrocławiu – ulica Ślężna
Cmentarz żydowski we Wrocławiu – ulica Ślężna
Nekropolia 24 maja 1975 roku została wpisana do rejestru zabytków. Niedługo po tym fakcie zaczęły się prace nad odnową otaczającego ją muru, konserwacją nagrobków i alejek. Od 1988 r. możemy odwiedzać to miejsce jako Muzeum Architektury Cmentarnej. Obecnie stanowi ono Muzeum Sztuki Cmentarnej i jest oddziałem Muzeum Miejskiego Wrocławia.
Pałac w Gołuchowie
Historia zamku w Gołuchowie liczy ponad 400 lat. Pod tarasem dziedzińca ukryte są najstarsze fragmenty zamku – piwnice z II połowy XVI wieku. Wraz z fundamentami belwederu i trzech widocznych z dziedzińca wież, są jedyną pozostałością dworu obronnego wzniesionego około 1560 roku przez starostę radziejowskiego, wojewodę brzesko-kujawskiego i protektora reform – Rafała Leszczyńskiego. Druga faza budowlana związana jest z synem Rafała – Wacławem Leszczyńskim, kasztelanem i wojewodą kaliskim, kanclerzem wielkim koronnym. Odziedziczył on Gołuchów w 1592 roku, a w początkach XVII wieku przekształcił go w okazałą rezydencję magnacką. W roku 1853 dobra gołuchowskie zakupił dla swego jedynego syna Jana, Tytus Działyński – właściciel dóbr kórnickich. W 1857 roku Jan Działyński poślubił Izabellę, córkę księcia Adama Jerzego Czartoryskiego, przywódcy stronnictwa emigracyjnego Hotel Lambert. Pierwowzorem realizacji architektonicznej, stały się słynne zamki królewskie znad Loary, dlatego dzisiaj podziwiać możemy w Gołuchowie charakterystyczne wysokie, kryte łupkiem dachy, smukłe kominy i wystrój rzeźbiarski typowy dla tych XVI-wiecznych budowli francuskiego renesansu.
http://www.mnp.art.pl/oddzialy/zamek-w-goluchowie
Koźminek wielokulturowy
Koźminek, położony w powiecie kaliskim, nad rzeką Swędrnią, ma bardzo długą i interesującą przeszłość. Miasteczko lokowane przed 1369, oddane zostało przez Kazimierza Wielkiego Bartoszowi z Odolanowa staroście kujawskiemu. Ważny ośrodek dysydencki. Tu w 1555 roku dokonała się unia religijna pomiędzy kalwinami i Braćmi Czeskimi.
Już w XIX wieku pisano „Koźminek niewielkie miasteczko, o dwie mile od Kalisza historią swoją sięgał starożytności”. Pamiątką dawnej jego świetności jest założenie urbanistyczne o charakterze małomiasteczkowym – czworoboczny rynek z sześcioma wylotami ulicznymi i zespół dworski.
źródło: Danuta Wańka: Koźminek zarys dziejów, KTPN, Kalisz 2000, Katalog zabytków sztuki w Polsce, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 1969
Wrocław Ostrów Tumski
Ostrów Tumski to najstarsza zabytkowa dzielnica Wrocławia. Powstał on na obszarze dogodnych przepraw wodno-handlowych, gdzie Odra między ujściem rzek Oławy, Ślęży i Widawy rozgałęziając się na liczne zwężające odnogi – utworzyła wyspy zwane „ostrowami”. Wspaniałe kościoły to główna atrakcja turystyczna Ostrowa Tumskiego, który dawniej stanowił siedzibę biskupią.
Najważniejszą budowlą Ostrowa jest przez wieki rozbudowywana gotycka katedra pod wezwaniem św. Jana Chrzciciela. Jej istotnym elementem są piękne barokowe kaplice. Największą świątynią jest naturalnie Katedra, a prowadząca do niej szeroka ulica to Katedralna. Nad przebiegiem jej powstawania czuwał sam biskup, a samowola budowlana była srogo karana. Gdy kapituła świętokrzyska w 1375 roku usiłowała zbudować ciąg budynków gospodarczych, między innymi piekarnię i ogrodzenie, zamykające w pobliżu kolegiaty ulicę Katedralną, została przez biskupa dwukrotnie obłożona klątwą.
Ostrów Tumski posiadał swoiste prawo, które obowiązywało wszystkich świeckich przybywających na wyspę, włącznie z głowami koronowanymi. Mianowicie każdy miał obowiązek zdjęcia nakrycia głowy już przy wejściu na most Tumski, gdzie znajdował się słup graniczny małego „państwa kościelnego”.
źródło: http://wikitravel.org/pl/Ostr%C3%B3w_Tumski
Najnowsze komentarze